R. VV Steeds Volharden is opgericht in 1912 door een groepje jongens die graag wilden voetballen. Een bal bemachtigden zij door het sparen van wikkels van carameltoffees. Toen de bal er eenmaal was, werd voor de voetbalclub de naam “Volharding” gekozen, gezien de volharding die de jongens getoond hadden om aan een bal te komen. Een veld werd gehuurd op Woudestein.

In 1915 werd de vereniging toegelaten tot de Rotterdamse Voetbalbond R.V.B, maar toen moest wel de naam gewijzigd worden. Dat werd Steeds Volharden. In 1922 werd het kampioenschap van de R.V.B. behaald en daarmee promoveerde Steeds Volharden naar de 3e klasse van de N.V.B., die toen nog niet het predikaat “Koninklijk” droeg. Het sportcomplex Woudestein voldeed niet aan de eisen van de N.V.B. en via de Merwehaven en de Nieuw Terbregseweg vestigde Steeds Volharden zich in 1927 op sportcomplex Duyvestein. In 1964 moest dit complex vanwege renovatie tijdelijk worden verlaten en werd inwoning gevonden bij Unicum aan de Hazelaarweg. In datzelfde jaar degradeerde Steeds Volharden naar de R.V.B. Reeds 2 jaar later werd weer gepromoveerd naar de 4e klasse KNVB.

In vroeger jaren heerste binnen de vereniging een echte familiesfeer. Er werden volop feesten, bingo-avonden, erwtensoepavonden, autotoertochten, klaverjastoernooien en voetbalkampen georganiseerd, waarbij de opkomst massaal was. Met de veranderende maatschappij, waarin voetbal steeds meer bijzaak werd, veranderde dat binnen de vereniging vanzelfsprekend ook.

Steeds Volharden heeft altijd een zondag afdeling gehad. Vanaf 1983 was er damesvoetbal met op het hoogtepunt drie elftallen en vanaf 1994 voor korte tijd ook een zaterdagafdeling.

Een sportief hoogtepunt was eind jaren zeventig de promotie van de 4e naar de 3e klasse KNVB. Helaas was dit verblijf in de 3e klasse van korte duur. Een ander hoogtepunt is het bereiken van de bekerfinale in 1980. Tegen eersteklasser Nieuwenhoorn werd deze na strafschoppen verloren.
Voor zover bekend is één jeugdspeler doorgebroken tot betaald voetballer: Nico Jalink, profvoetballer bij onder meer Excelsior, AZ en Sparta, heeft vanaf de pupillen tot de C-jeugd bij Steeds Volharden gevoetbald. Door de historische band tussen de vereniging met Excelsior kwamen meerdere oud Excelsior spelers na hun profcarrière in het eerste elftal van Steeds Volharden spelen. Voorbeelden uit de jaren zestig zijn Ger de Hartog en Nico de Neef.

Op sociaal gebied heeft de vereniging vele gedenkwaardige momenten meegemaakt. Alle oud-leden zullen zich de jeugdtoernooien herinneren. Of het groots opgezette 12-provinciën toernooi voor de dames, eind jaren tachtig. Uit elke provincie was een club uitgenodigd en de dames sliepen in tenten op het terrein. De prijsuitreiking geschiedde door toenmalig burgemeester Bram Peper, die daarbij door een Amsterdamse winnares spontaan op de mond werd gekust...

Een absoluut hoogtepunt in de geschiedenis was de bouw van een nieuwe kantine en tribune in 1967/1968. Deze werden –op het beton- en metselwerk na- in zijn geheel door de eigen leden gebouwd in de avonduren en weekenden. Een ander memorabel moment is de estafetteloop Parijs – Rotterdam. Deze werd georganiseerd om geld in te zamelen voor renovatie van het Duivesteyn complex. Op 18 november 1994 vertrokken 21 spelers vanuit Parijs om op 19 november na ruim 500 km lopen via de Euromast op Sportpark Duivesteyn te arriveren. De actie leverde 25.000 gulden op. Aardig om te vermelden is dat er de dag erna gewoon door de mannen moest worden gevoetbald voor de competitie. De KNVB kende geen pardon... De wedstrijd werd overigens met 2-0 gewonnen.